12 czerwca o godz. 19.30 zapraszmy do klubu PROZA we Wrocławiu na spotkanie autorskie z Karolem Maliszewskiem, krytykiem literackim, prozaikiem i poetą, z okazji premiery jego pierwszej książki poetyckiej adresowanej do dzieci i młodzieży - „Przypadki Pantareja. Wiersze dla małych i dużych". Autorem ilustracji do książki jest Karol Banach.

Książka do kupienia m.in. w naszej księgarni: http://wydawnictwowarstwy.pl/products/1677

O autorze:

Karol Maliszewski - urodzony w 1960 roku w Nowej Rudzie. Pracuje w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Opublikował osiem zbiorów wierszy, ostatnie to Potrawy pośmiertne (2010), Ody odbite (2012) i wybór Jeszcze inna historia (2015); siedem książek prozatorskich, m.in. Faramucha (2001) (nominowana do Paszportu „Polityki”), Sajgon (2009), Manekiny (2012), Przemyśl–Szczecin (2013) (nominowana do Śląskiego Wawrzynu Literackiego); oraz książki krytycznoliterackie, m.in.: Nasi klasycyści, nasi barbarzyńcy (1999), Rozproszone głosy. Notatki krytyka (2006) (nominowana do Nagrody Nike), Pociąg do literatury (2010) i Wolność czytania (2015) Jest również współautorem podręcznika Jak zostać pisarzem (2011). Mieszka w Nowej Rudzie.


Czas: poniedziałek 12 czerwca, godz. 19.30
Miejsce: Klub PROZA

Z kolei dzień wcześniej, w niedzielę 11 czerwca, Wrocławski Dom Literatury zaprasza rodziców do kosztowania pysznych potraw podczas Śniadania literackiego, a najmłodszych uczestników na wyprawę w świat poezji i fantazji inspirowanej najnowszą książką Karola Maliszewskiego „Przypadki Pantareja. Wiersze dla małych i dużych".

Cena udziału w śniadaniu:
- dorośli 25 zł
- dzieci 15 zł

Śniadanie trwa od godz. 11.00 do odz. 13.00.

Warsztaty poprowadzi Tekturowo. Z uwagi na ograniczoną liczbę miejsc podczas warsztatów, prosimy o przesyłanie zgłoszeń na adres mailowy: sekretariat@domliteratury.wroc.pl w tytule maila wpisując "Warsztaty z Pantarejem".

Karol Maliszewski – uznany pisarz i krytyk literacki, ceniony zwłaszcza za propagowanie młodej rodzimej poezji, oraz Karol Banach – utalentowany grafik, mający w dorobku ilustracje do książek, ale i projekty graficzne realizowane na zlecenie wielkich międzynarodowych marek, połączyli swoje siły. Efektem tej współpracy jest niezwykła, błyskotliwie napisana, przepięknie zilustrowana i wydana w niecodziennej formie książka poetycka dla najmłodszych – „Przypadki Pantareja. Wiersze dla małych i dużych”.

Książka zachwyca pod każdym względem. Wydana w formie leporello w pierwszej kolejności przykuwają uwagę formą, jak i kolorowymi ilustracjami. Grafiki Banacha, niebanalne, z jednej strony utrzymane są w konwencji charakterystycznej dla tego twórcy, z drugiej korespondują z wplecionymi między nie wierszami.  I to właśnie teksty autorstwa Maliszewskiego sprawiają, że od książki nie sposób jest się oderwać. Napisane z niezwykłą dbałością o rytmikę frazy, zabawne, momentami przechodzące w gry słowne, sprawiają autentyczną przyjemność z czytania tak dorosłym, jak i dzieciom. Karol Maliszewski udowadnia, że bycie wybitnym krytykiem literackim i teoretykiem, wcale nie wyklucza tworzenia poezji najwyższej próby – również dla dzieci. 

Miło nam poinformować, że do sprzedaży trafiła książka „Misie nie chcą spać” autorstwa Ludwika Górskiego. Ta zabawna i pełna ciepła historia sprzed blisko 40 lat opowiada o perypetiach dwóch niesfornych misiów – Hopcia oraz Tralusia, które zamiast zapaść w sen zimowy, wolą buszować po lesie w poszukiwaniu przygód. Wbrew woli misiowej mamy, rzecz jasna.

O oprawę graficzną książki zadbał Adam Kilian, urodzony we Lwowie grafik i uznany scenograf. Sprawił on, że przepełnione jesiennymi kolorami ilustracje, choć oszczędne w formie, idealnie oddają aurę listopadowego lasu.

Miło nam poinformować, że do księgarń trafił opracowany przez Janusza Drzewuckiego zbiór „Wiersze i poematy z »Twórczości« (1946–2005)”. W publikacji znalazły się wszystkie utwory, które Tadeusz Różewicz ogłosił na łamach miesięcznika „Twórczość”.

Wiersze i poematy publikowane przez poetę w najsłynniejszym krajow...ym piśmie literackim same w sobie stanowią odautorski wybór utworów, które artysta uznawał za swoje najwybitniejsze osiągnięcie. Ale nie tylko to stanowi o wyjątkowości przygotowanej przez Drzewuckiego książki. Różewicz zwykł nieustanie pracować nad swoimi już „gotowymi” tekstami. Stąd wiersz, w pierwszej kolejności drukowany w „Twórczości”, a następnie w tomie poetyckim, często różnił się od swojej „pierwotnej” wersji. Dzięki niniejszej publikacji czytelnik będzie mógł te zmiany prześledzić, zagłębiając się w proces pracy twórczej Różewicza.

I na koniec rzecz dla wielu pewnie zaskakująca – w książce znalazł się jeden wiersz „premierowy”, którego pisarz nigdy nie przedrukował w żadnym ze swoich tomów. Który to tekst? Niech pozostanie to czytelniczą niespodzianką.

Książka do kupienia w dobrych księgarniach, w tym i u nas: http://www.wydawnictwowarstwy.pl/products/1683

Zebrał, wstępem i notą opatrzył oraz bibliografię opracował: Janusz Drzewucki

Redakcja i korekta: Dawid Skrabek
Projekt graficzny: Łukasz Paluch | AnoMalia art studio
Druk i oprawa: Artis poligrafia
Oprawa: twarda
Liczba stron: 380

Wiersze dla dzieci  Stanisława Grochowiaka już w sprzedaży!

Miło nam poinformować, że można już zakupić książkę Wiersze dla dzieci autorstwa Stanisława Grochowiaka z ilustracjami Gosi Herby. Publikacja stanowi wznowienie dwóch tomów z poezją dziecięcą wydanych w latach 70. ubiegłego wieku: To było gdzieś i Biały bażant. Klasyczne już wiersze dla starszych czytelników będą przyjemną podróżą w czasie do lat dziecięcych, z kolei przed młodszymi otworzą świat nieskrępowanej poetyckiej zabawy słowem.

Na szczególną uwagę zasługuje szata graficzna książki. Gosia Herba – mieszkająca we Wrocławiu artystka – zadbała, by strona wizualna książki nie tylko przywodziła na myśl polską szkołę ilustracji, ale także by korespondowała z poezją Grochowiaka. Efekt końcowy przerasta najśmielsze oczekiwania. 

Książka do kupienia w dobrych księgarniach, w tym i u nas: http://wydawnictwowarstwy.pl/products/1679

Redakcja i korekta: Dawid Skrabek
Projekt graficzny i skład: Mikołaj Pasiński
Druk i oprawa: ARTiS poligrafia
Oprawa: twarda
Liczba stron: 72

W najbliższą sobotę, 25 marca, w klubie PROZA odbędzie się spotkanie autorskie z jedną z najciekawszych rodzimych poetek  młodego pokolenia – Urszulą Zajączkowską. Pretekstem do spotkania jest tegoroczna premiera jej drugiego tomu poetyckiego pt. minimum, który ukazał się w styczniu nakładem Wydawnictwa Warstwy.

Wiersze Zajączkowskiej cechuje precyzja charakterystyczna dla ludzi nauki. Tu każde słowo, każdy przecinek są na swoim miejscu, tworzą logiczną całość. Sama poetka o swojej twórczości pisze: „Świadomość, że z każdym oddechem pochłaniamy tlen, który jeszcze niedawno był w liściu, zwykle gmatwa mi jasne i jednoznaczne spojrzenia. Naukowcy bowiem stoją twardo na ziemi. Jeśli nie mogą czegoś zmierzyć, to mówią, że tego nie ma. Mierzę więc rośliny i kroję. Liczę komórki i badam ich wytrzymałość na zgniatanie. A świat roślin nie jest zimnym światem we własnym zimnym świecie, jak mówił Herbert, czy jak według Szymborskiej: nie jest też wcale milczący. Wręcz przeciwnie, on bez przerwy, bardzo wyraźnie: wyraża się. Całym swoim ciałem wyraża się. Poznanie języka roślin i translacja na język ludzi przypomina odszyfrowywanie znaków pradawnych symboli pisma. Ale mi ciągle brak ludzkich słów”.

Zajączkowska debiutowała w 2014 roku tomem Atomy, za który została nominowana m.in. do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius. W tomie minimum Zajączkowska – na co dzień adiunkt w Zakładzie Botaniki Leśnej SGGW w Warszawie – ponownie opuszcza świat nauki (choć nie do końca) i na moment odchodzi do poezji i nieskrępowanej zabawy literackiej. 

Na uwagę zasługuje także strona graficzna tomu. Teksty, które znalazły się w minimum, przeplatane są XIX-wiecznymi rycinami obrazującymi zjawiska biologiczne. Grafiki wzięte z prac naukowych, inaczej niż wymaga tego naukowa metodologia, nie są jednak wzbogacone o tradycyjne opisy. Zamiast tych każdej ilustracji towarzyszą kilkuzdaniowe miniatury literackie autorstwa Zajączkowskiej. Opisy sprawiają, że w grafikach czysto użytkowych nagle dostrzegamy przede wszystkim walory artystyczne. Oto jak autorka opisała rycinę przedstawiającą pospolite, na pozór, glony: Tak, fizyka rządzi światem, a jej językiem jest wyłącznie matematyka. Tak, profesorze Rutherford: cała nauka dzieli się na fizykę i zbieranie znaczków. Tak, zgadzamy się z tym, tak jak niepodobna nie godzić się z rewolucją przemysłową. Ale my, ci od zieleni, albo czerwieni, jednak jakoś, od czasu do czasu, napełniamy usta powietrzem i mówimy pfff. Jak ta wydętka ziarnista, surrealistyczny glon jednokomórkowy, ona z nami, na takie wszystko mówi pfff.

Spotkanie poprowadzi prof. Adam Poprawa (wykładowca Instytutu Filologii Polskiej UWr, juror Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius) .

Miejsce: klub PROZA, Przejście Garncarskie 2 (II piętro), Wrocław.
Czas: 25 marca, godz. 18.00.

Zwierzydełka
Robert Stiller, Daniel Mróz

Gdy w latach 70. XX wieku Robert Stiller i Daniel Mróz podjęli współpracę, jasnym stało się, że jej efektem będzie niezwykła książka. Zwierzydełka zostały bardzo dobrze przyjęte przez ówczesną krytykę, ale co istotniejsze – zapadały w pamięć dużej rzeszy czytelników. Uwiodło ich mistrzostwo poetyckiej frazy Roberta Stillera – wiersze o zwierzętach, ale i samym języku, testujące jego możliwości pod płaszczykiem rymowanych wierszy dla najmłodszych, a także piękne, oryginalne grafiki autorstwa Daniela Mroza – surrealistyczne, groteskowe i zaskakujące, oddające zabawowy i filozoficzny charakter utworów poety.

Równo 40 lat po premierze Zwierzydełek postanowiliśmy przypomnieć czytelnikom tę wyjątkową publikację. Dołożyliśmy wszelkich edytorskich starań, by obcowanie z książką sprawiło wszystkim czytelnikom jak najwięcej estetyczno-intelektualnej satysfakcji. Oczywiście nie tylko tym najmłodszym.

minimum
Urszula Zajączkowska

Po entuzjastycznie przyjętym przez krytykę debiutanckim tomie „Atomy” (m.in. nominacja do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej „Silesius”), Urszula Zajączkowska, na co dzień adiunkt w zakładzie Botaniki Leśnej SGGW w Warszawie, ponownie wymyka się ze świata nauki i na moment pozostawia go na rzecz poezji i nieskrępowanej zabawy literackiej.

Wiersze Zajączkowskiej cechuje bowiem precyzja charakterystyczna dla ludzi nauki. Tu każde słowo, każdy przecinek są na swoim miejscu, tworzą logiczną całość. Sama poetka o swojej twórczości pisze: „Świadomość, że z każdym oddechem pochłaniamy tlen, który jeszcze niedawno był w liściu, zwykle gmatwa mi jasne i jednoznaczne spojrzenia. Naukowcy bowiem stoją twardo na ziemi. Jeśli nie mogą czegoś zmierzyć, to mówią, że tego nie ma. Mierzę więc rośliny i kroję. Liczę komórki i badam ich wytrzymałość na zgniatanie. A świat roślin nie jest zimnym światem we własnym zimnym świecie, jak mówił Herbert, czy jak wg. Szymborskiej: nie jest też wcale milczący. Wręcz przeciwnie on bez przerwy, bardzo wyraźnie: wyraża się. Całym swoim ciałem wyraża się. Poznanie języka roślin i translacja na język ludzi przypomina odszyfrowywanie znaków pradawnych symboli pisma. Ale mi ciągle brak ludzkich słów”.

Na uwagę zasługuje także strona graficzna tomu. Teksty, które znalazły się w „minimum”, przeplatane są ręcznie wykonanymi XIX-wiecznymi rycinami obrazującymi zjawiska biologiczne. Grafiki wzięte z prac naukowych, inaczej niż wymaga tego naukowa metodologia, nie są jednak wzbogacone o tradycyjne opisy.  Zamiast tych każdej ilustracji towarzyszą kilkuzdaniowe miniatury literackie autorstwa Zajączkowskiej. Opisy sprawiają, że w grafikach czysto użytkowych, nagle dostrzegamy przede wszystkim walory artystyczne.  Oto jak autorka opisała rycinę przedstawiającą pospolite, na pozór, glony: „Tak, fizyka rządzi światem, a jej językiem jest wyłącznie matematyka. Tak, profesorze Rutherford: cała nauka dzieli się na fizykę i zbieranie znaczków. Tak, zgadzamy się z tym, tak jak niepodobna nie godzić się z rewolucją przemysłową. Ale my, ci od zieleni, albo czerwieni, jednak jakoś, od czasu do czasu, napełniamy usta powietrzem i mówimy pfff. Jak ta wydętka ziarnista, surrealistyczny glon jednokomórkowy, ona z nami, na takie wszystko mówi pfff”.

Taniec i akwizycja
Przemysław Witkowski

Przemysław Witkowski, pochodzący z Wrocławia poeta i publicysta, po blisko siedmiu latach powraca z kolejną, trzecią już książką poetycką. Taniec i akwizycja to zbiór blisko pięćdziesięciu wierszy, które, przy jednoczesnym rozstrzale tematycznym, cechuje spójność stylistyczna, oryginalność widzenia świata i, tak charakterystyczne dla twórczości Witkowskiego, poetyckość języka oraz niestandardowe podejście do liryki.

Autor w swojej książce nie stroni od tematów społecznych, można nawet rzecz, pisze wiersze zaangażowane. Poezja w rękach Witkowskiego staje się narzędziem, małą, ale jednak szpilką wbijaną w nabrzmiały balon zadowolonego z siebie współczesnego świata. Poeta wytyka nam konsumpcjonizm, pochyla się nad niedolą pokolenia współczesnych 20- i 30-latków („Widziałem najlepsze umysły mojego pokolenia/ jak sprzedają ciuchy w hamie, układają towary na półkach,/ nalewają drinki, zarabiają pieniądze”), drży nad losem mordowanych przez myśliwych zwierząt. Ale nie wszystkie wiersze zawarte w Tańcu i akwizycji mają tak czytelny przekaz. Natrafimy tu także na utwory nieoczywiste, przy pierwszym kontakcie wprawiające nas nawet w konfuzję. Ich nakładające się na siebie sensy, czytelne stają się dopiero po dłuższym obcowaniu z tekstem.

Poczytalność. Przygody literackie

Tom Poczytalność. Przygody literackie to wybór tekstów autorstwa Adama Wiedemanna poświęconych literaturze. W książce znalazły się zarówno dłuższe szkice, mające charakter szczegółowego omówienia (poświęcone np. twórczości Witolda Gombrowicza czy Mieczysława Piotrowskiego), jak i krótki recenzje, będące zapisem towarzyszącej lektury krytycznej dziejącym się tu i teraz zdarzeniom literackim (jest i Marcin Świetlicki, i Andrzej Sosnowski, ale i Witold Wirpsza, Czesław Miłosz czy Wisława Szymborska). Powstawały na przestrzeni wielu lat (1996–2015) i są zapisem autorskiej przygody ze współczesną literaturą polską.

 Posłuszność. Przygody muzyczne

Tom Posłuszność. Przygody muzyczne to wybór tekstów autorstwa Adama Wiedemanna poświęconych muzyce, powstałych na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat (1995–2015). To z jednej strony zbiór felietonów, recenzji i relacji z koncertów, pisanych przez znawcę, a z drugiej zapis doświadczenia i obcowania z dźwiękami „człowieka muzycznego”. Muzyka traktowana tu jest jako część życia, rzeczywistości i codzienności. Daje początek poważnej (choć nie do końca) refleksji, ale i wspomnieniom, towarzyskim spotkaniom czy zabawnym sytuacjom. To profesjonalne spojrzenia na muzykę, które profesjonalne być wcale nie chce, zastępując naukowy język muzykologii, językiem doświadczenia.

Czarodziejskie trójkąty, Kolorowe koła i W pogoni za kwadratem – napisane przez Marię Terlikowską i zilustrowane oraz opracowane graficznie przez Stanisława  Zamecznika – to jedne z najwybitniejszych przykładów książek edukacyjnych dla  dzieci. Opublikowane po raz pierwszy ponad pół wieku temu, nie straciły niczego ze swojej uniwersalności i artystycznej rangi. Każda z nich funkcjonowała dotychczas jako oddzielna publikacja. Nie ingerując w ich indywidualny charakter, przypominamy je obecnie pod wspólnym tytułem Figury. Nowoczesność tych książek to kwestia nie tylko aktualności jednej z najstarszych nauk – geometrii, ale znakomity przykład twórczego i nowatorskiego spotkania dwojga autorów, którym udało się w niezwykły sposób ukazać naturalną obecność figur i kształtów w otaczającej nas rzeczywistości, oddać smak spostrzegawczości. Zbudowany tu za pomocą słów i obrazów świat zaledwie trzech figur staje się zaproszeniem do wielkiej przygody z wyobraźnią.

Maum. Dom duszy to polsko-koreański picture book autorstwa Heekyoung Kim z ilustracjami Iwony Chmielewskiej. Ta wyjątkowa książka obrazowa zdobyła prestiżową, międzynarodową nagrodę Bologna Ragazzi Award 2011. Jak możemy przeczytać w uzasadnieniu werdyktu jury: „Ta książka to krótki, elegancki poemat, rozbrzmiewający ciszą typową dla włoskich malarzy metafizycznych. […] Wszystko w tej całkowicie odmiennej, bezpretensjonalnej książce – od gestów, przez sny i wspomnienia, aż po zawarte w niej cytaty – przepojone jest specyficzną wizją świata. […] Książki jak ta nobilitują literaturę dziecięcą”.
Maum w języku koreańskim oznacza to, co składa się na duchowość człowieka: charakter, emocje, umysł, pamięć… Książka rozpoczyna się pytaniem: czym jest dusza? – i posługując się metaforą architektury domu, poszukuje odpowiedzi na jedno z uniwersalnych zagadnień naszego życia. Ten filozoficzny poemat i niezwykle spójny projekt artystyczny jest wyjątkowym dowodem na to, jak odległe kultury mogą porozumiewać się ze sobą na poziomie obrazu i kwestii duchowych.

Książka ukazuje się w Polsce w dniu inauguracji Światowej Stolicy Książki UNESCO 2016, objęta jest także patronatem honorowego Konsulatu Republiki Korei we Wrocławiu.

Premiera 22 kwietnia 2016 roku.

Zbiór krótkich form prozatorskich (opowiadania, opowiastki, zdania zasłyszane i podsłuchane itd., czyli tzw. małe narracje) zawiera teksty drukowane przede wszystkim w latach 1995–2012 w autorskich zeszytach literackich Jerzego Pluty Przecinek oraz w latach 2013–2015 w dolnośląskim roczniku literackim Pomosty.

W tytule Pluta nieco ironicznie nawiązuje do znanego powszechnie wiersza z trzeciej części Dziadów Adama Mickiewicza (Opiewa tysiąc wierszy o sadzeniu grochu). „Pierdołka” to według autora zbioru nazwa gatunku literackiego, co prawda jeszcze nieuwzględnionego w słownikach terminów literackich, gatunku niezwykle popularnego w literaturze współczesnej (i w tej pisanej, i tej ustnej): to niby mało ważne historyjki, opowiastki i zasłyszane/podsłuchane zdania, które można czytać i dosłownie, i metaforycznie.

Czytelnikom prostodusznym, wierzącym jedynie w proste prawdy („nawet w nocy czarne zawsze jest czarne, a białe białe”) nie polecamy lektury opowiadań w godzinach porannych, lecz zawsze wieczorem, najlepiej z kanapką z kawiorem z kapelana atlantyckiego.

Kąt widzenia to zapisy znakomitego krytyka literackiego i historyka literatury, które pochodzą głównie z jego autorskiej rubryki Notatki literackie prowadzonej na łamach miesięcznika „Odra”. Kilka z nich opublikowanych zostało w „Tygodniku Powszechnym”, „Kwartalniku Artystycznym” i „Nowych Książkach”, są tu także teksty dotąd niedrukowane. Najnowsza książka Jacka Łukasiewicza intryguje stroną formalną, teksty, które porządkuje chronologia, układają się tu zarówno w rodzaj literackiego dziennika, jak i w krytyczną powieść.

Jak możemy przeczytać w posłowiu do książki: „Nie jest to dziennik krytyka. Krytyk czyta systematycznie nowości, towarzyszy autorom, proponuje nowe kategoryzacje. Także kiedyś towarzyszyłem, ale autorzy, którym towarzyszyłem, poumierali albo się postarzeli. Dużo tu nekrologów. Ale są też poetyckie debiuty”. Ten niejednorodny gatunkowo zbiór tekstów z lat 2004–2015, na który złożyły się notatki, recenzje, wspomnienia, sylwetki oraz przypisy, układa się nie tylko w prywatną opowieść o samej literaturze, ale także o jej obecności w życiu publicznym i społecznym. Literacki świat oglądany jest tu nie tylko przez krytyka i wykładowcę akademickiego, ale także świadka historii i politycznych przemian. „Pisząc o książkach odnoszących się do tamtych czasów, o obrachunkach z okresem stalinowskim – pisałem o nich przed kilku laty jako o czymś w odczuciu społecznym jeszcze świeżym. Dziś czuję: to już tylko pamięć, tylko tradycja, wobec której mam pewną swobodę, która nie determinuje, ale żąda dokonywania wyborów”.

Premiera książki odbyła się 10 marca 2016 r. w klubie PROZA Wrocławskiego Domu Literatury.

Jadwiga Stańczakowa (1919–1996) – niewidoma poetka, autorka tomów poetyckich i krótkich opowiadań zaczęła prowadzić swój dziennik z inspiracji Mirona Białoszewskiego, z którym łączyła ją przyjaźń, i który był dla niej autorytetem oraz literackim wzorem.
Białoszewski dziennik nie tylko zadał, ale także dopowiadał i uzupełniał. "Dziennik mój Mirona bawił. Traktował go jako rozrywkę. Szczególnie lubił sprawy „babskie” i „ślepackie” – moje spacery z białą laską, kawiarnie z przewodniczkami, zakupy. Przy głośnym czytaniu ponosił go temperament. Dopisywał swoje kwestie, dodawał opisy czyjegoś wyglądu czy zachowania, opuszczone „numery” z wtorków, a nawet historie z własnej przeszłości" – pisze we wstępie Jadwiga Stańczakowa.
Samo pisanie dziennika było dla autorki także formą terapii, jako pomoc w radzeniu sobie z depresją. Białoszewski jest niewątpliwie inspiracją obejmującego lata 1975–1978 Dziennika we dwoje, ale Stańczakowa wypracowała tu własny i oryginalny styl, którego literackie walory są niezaprzeczalne.

Fragmenty dziennika zostały zaprezentowane publicznie po raz pierwszy w audycji radiowej w 1985 roku, a w latach 1992–1994 ukazały się w niewielkim nakładzie jego dwa tomy, co sprawiło, że książka przez ostatnie kilkadziesiąt lat była białym krukiem.
Przygotowane przez Wydawnictwo Warstwy nowe wydanie Dziennika we dwoje zawiera pełne opracowanie tekstu wraz z przypisami i obszernym posłowiem, a także zostało wzbogacone o film Parę osób, mały czas (2005) w reżyserii Andrzeja Barańskiego z Krystyną Jandą i Andrzejem Hudziakiem w rolach głównych.
Scenariusz filmu powstał na podstawie dziennika, a sama ekranizacja została uhonorowana licznymi nagrodami filmowymi.

Publikację Dziennika we dwoje poprzedziło wydanie tomu zbierającego zapisy Haiku Jadwigi Stańczakowej, a w przygotowaniu znajduje się także obszerny wybór wierszy autorki.

Felietony Ewy Szumańskiej to wybór tekstów publikowanych na łamach „Tygodnika Powszechnego” w latach 1982-2010, także tych, które zostały zdjęte przez cenzurę i ukazały się w prasie drugiego obiegu.

Pisarka, podróżniczka i satyryczka, legendarna „Młoda Lekarka”, zmuszona do odejścia z Polskiego Radia po wprowadzeniu stanu wojennego, zaczęła współpracować z „Tygodnikiem Powszechnym” w latach 80., by przez kolejne trzydzieści lat komentować to, jak zmienia się świat, ludzie wokół niej oraz ona sama. Ostatni felieton, w którym Ewa Szumańska pożegnała się z czytelnikami, opublikowała w październiku 2010 roku – pół roku przed śmiercią.

Tematyka felietonów jest różnorodna. Szumańska pisała przede wszystkim o bieżących wydarzeniach w kraju i na świecie, o ukochanym Wrocławiu. Znalazło się także miejsce na wspomnienia z podróży do krajów afrykańskich, przy tym często pod osłoną afrykańskich doświadczeń autorka przekazywała analizę aktualnej sytuacji politycznej i społecznej w Polsce, którą wnikliwi czytelnicy odczytywali bezbłędnie. Każdy tekst zawierał jakąś niezgodę na panujący system polityczny.
Felietony z lat późniejszych opisują polskie meandry transformacji politycznej i społecznej, są trafną analizą współczesnych mediów, krytyką polityków za karykaturalny język, brak kultury i inne przywary. Szumańska w swych tekstach w  humorystyczny sposób wytyka także wady współczesnego społeczeństwa – próżność, podążanie za modą, konsumpcjonizm. Zwykłe problemy dnia codziennego stają się punktem wyjścia do rozważań nad losem ludzkości, relacją człowieka z Bogiem czy starością i śmiercią.

W książce zawarta jest także obszerna sylwetka Ewy Szumańskiej pióra Anny Matei.

Eksperymentalna powieść Andrzeja Falkiewicza, jednego z najoryginalniejszych krytyków literackich i myślicieli, wydana została po raz pierwszy w 1998 roku.

Proza ambiwalentna, trudna do przyporządkowania gatunkowego, nazywana zbeletryzowanym, „ufikcyjnionym” esejem, traktatem metafizycznym, powieścią w listach, czy też wpisującym się w tradycję (neo)awangardy utworem autotematycznym.

Ledwie mrok to opowieść młodej, początkującej aktorki, która ulega wypadkowi i dla której pobyt w szpitalu i rehabilitacja stają się przede wszystkim doświadczeniem wywłaszczenia z własnego ciała. Po powrocie do domu, niejako buntując się wobec poczucia utraty, powołuje się na rzekome zalecenie lekarskie i nakazuje obłożyć gipsem nogi, by przez następne miesiące odgrywać komedię przed bliskimi osobami, które jej doglądają. Skupia się na ciele i ogranicza zewnętrzne kontakty, zagłębia się w opis kalectw, namiętne poetyzowanie cielesnych doznań (poetyckie „mantry”), rozwiązłość i śmiałość doświadczeń erotycznych, prowadzi także korespondencję z filozofem i krytykiem.

Ledwie mrok – jak pisze Karol Maliszewski, przyznający się do fascynacji książką Falkiewicza – jest „zakorzenionym eksperymentem, doniosłym, idącym w głąb przyszłej historii literatury, wybrykiem, ekscesem dla wielu przeczuwających znoszenie starych form kulturowych przez to, co dopytuje dopiero o możliwości innego wyrażania i wyrazu”.
To proza dążąca do przekroczenia normy językowej, gdzie gwałt na języku staje się reakcją na gwałt na ciele. To owoc pragnienia Andrzeja Falkiewicza, by stworzyć alternatywny język nowej humanistyki.

Andrzej Falkiewicz
Urodzony w 1929 roku. Krytyk literacki i teatralny, filozof kultury i eseista. Studiował fizykę na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Poznańskiego i ekonomię w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu. Pracował jako kierownik literacki w wielu teatrach, m.in.: w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym (do 1967), Teatrze Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu (1968–1970, 1973–1984) i w Teatrze Polskim we Wrocławiu (1990–1995).  W latach 1973–1976 był także członkiem redakcji miesięcznika „Odra”. Opublikował m.in.: Polski kosmos. 10 esejów przy Gombrowiczu (1981), Takim ściegiem (1991), Ta chwila (2013). Zmarł w 2010 roku w Puszczykowie.

HONKY to artystyczna książka Piotra Skiby, wrocławskiego twórcy, który od kilku lat konsekwentnie studiuje problem agresji, niepokoju i emocji, które budzi w nas inność.
Publikacja przedstawia artystę oraz jego ostatnie projekty, które prezentowane były między innymi w Muzeum Współczesnym Wrocław (Vulgar Display of Power, 21.11.13–5.01.14) oraz w Whitebox Art Center w Nowym Jorku (HONKY, czerwiec 2014).
W HONKY znalazły się teksty Doroty Czerner, Piotra Stasiowskiego i Dariusa Jamesa, które omawiając twórczość artysty, między innymi poruszają problematykę wciąż mało w Polsce dyskutowanego tematu bezdomności oraz rasizmu, przyglądając się ich konsekwencjom społecznych i emocjonalnym.
Książka wydana została w koedycji Muzeum Współczesnego Wrocław oraz Wrocławskiego Wydawnictwa Warstwy.

Piotr Skiba
Urodzony w 1980 roku. Artysta wizualny. Tworzy filmy, obiekty i instalacje. W swoich realizacjach często porusza tematykę wykluczeń, rasowej nietolerancji i alienacji społecznej. Jest autorem m.in. filmów i obiektów Man, that negro stole my show! oraz V.D.O.P składających się na wystawy Vulgar Display Of Power (Muzeum Współczesne Wrocław, 2013) i HONKY (Whitebox Art Center, Nowy Jork, 2014). Od 2014 roku jest wykładowcą w Akademii Sztuki w Szczecinie. Mieszka i pracuje we Wrocławiu.

Książka Mirosława Ratajczaka, krytyka towarzyszącego twórczości Eugeniusza Geta-Stankiewicza przez niemal cztery dekady, prezentuje całościowy dorobek artysty. Krytyczny esej ilustrowany jest obszernym wyborem reprezentatywnych prac Geta, od juweniliów po dzieła ostatnie. Całość zamknięto w atrakcyjnej, albumowej szacie graficznej.

Eugeniusz Get-Stankiewicz był jednym z najoryginalniejszych artystów w historii polskiej sztuki powojennej, godzącym z powodzeniem status outsidera z popularnością, która we Wrocławiu – mieście w którym mieszkał i pracował od początku lat sześćdziesiątych – przybrała wręcz postać legendy.
Wybitny plakacista a zarazem wirtuoz szlachetnych technik graficznych, swobodnie przekraczał granice rodzajów i dyscyplin plastycznych, ignorując wszelkie podziały na sztukę wysoką i niską. Jedyną ramą, która zdawała się go ograniczać, była rama jego osobowości twórczej – osobowości prowokującej artystycznie i intelektualnie.

Najnowsza książka Iwony Chmielewskiej, o tajemniczym i intrygującym tytule abc.de, to ukłon oddany kulturze niemieckiej, a zarazem opowieść o europejskiej historii i tożsamości. Ten „myślący alfabet” wzbogacony o kontekst języka francuskiego, angielskiego i polskiego tworzy wyjątkowy projekt artystyczny. To publikacja uniwersalna i otwarta w swojej narracji, adresowana do czytelników w każdym wieku.

Książka nieprzypadkowo wydana zostaje we Wrocławiu – mieście o wielokulturowej tradycji, którego niemiecka historia, przez dekady wypierana ze świadomości mieszkańców, jest przecież na stałe obecna w tkance miasta.

Premiera książki miała miejsce na 6. Targach Książki Dla Dzieci i Młodzieży DOBRE STRONY we Wrocławiu 31 maja 2015 r.

Patronat medialny nad książką objęły Ryms oraz Czas Dzieci

Wstęp autorki:
Regelinda – uśmiechnięta Polka z katedry w Naumburgu. Znajdziecie ją w tej książce.
Jako Polka też uśmiecham się do nie tak obcego mi języka i bliskiej mi kultury.
Dużo zawdzięczam mojej babci Huldzie Jaeger, która uczyła mnie niemieckich wierszyków i śpiewała do snu Stille Nacht, nie tylko zimą. Była prostą łódzką tkaczką, ale ją też znajdziecie w tej książce. Babciu, chyba się tego nie spodziewałaś.
Iwona Chmielewska

Iwona Chmielewska – jedna z najwybitniejszych autorek książek obrazkowych. Jej publikacje zostały nagrodzone wieloma prestiżowymi nagrodami, w tym Bologna Ragazzi Award 2011 i 2013. Ostatnio wydała W kieszonce (2015) i Czarownicę (2015). Mieszka i pracuje w Toruniu.

Po kilkudziesięciu latach od pierwszego wydania przypominamy zabawną bajkę O zajączku, który… nie umiał zliczyć do trzech autorstwa Ludwika Górskiego, znakomitego satyryka, autora słuchowisk radiowych, przez lata związanego z Polskim Radiem.

Tę pełną humoru i przygód opowieść o krnąbrnym zajączku, który pragnie dotrzeć do pola pietruszek i wciąż gubi drogę, zilustrował Mieczysław Piotrowski – jeden z wybitnych przedstawicieli polskiej szkoły ilustracji.

To nie tylko zabawna i kształcąca opowieść dla najmłodszych czytelników, ale także znakomita książka artystyczna.

Patronat medialny nad książką objęły: Ryms oraz Czas Dzieci

Pracownia Poetycka Silesius to projekt artystyczny związany z przyznawaną przez Miasto Wrocław Nagrodą Poetycką Silesius. Koordynatorzy Pracowni Anna Kałuża i juror nagrody „Silesius” Grzegorz Jankowicz zaprosili nominowanych lub nagrodzonych w konkursie poetów do napisania i publicznego wygłoszenia wykładów pod wspólnym tytułem: "Czym jest poezja dziś?"
Gośćmi pierwszego, ubiegłorocznego spotkania byli Darek Foks i Andrzej Sosnowski. Pierwszy numer zeszytów Pracowni Poetyckiej Silesius prezentuje ich wystąpienia.

Ze wstępu Koordynatorów Pracowni:
Poezja nie musi być głosem dobiegającym z samotni, głosem wyczekującym na muzy, a pracownia – pustelnią lub rajskim ogrodem. Zastanawiając się nad możliwościami dzisiejszego wiersza, przyglądając się współczesnym koncepcjom poezji (formułowanym przez samych twórców), chcemy stworzyć warunki komunikacyjne i społeczne, w których wiersz niejako uzbroi się do walki z hegemonicznymi siłami współczesnego świata. Bez określenia roli, jaką poezja może odegrać w gwałtownie zmieniającej się kulturze, bez zarysowania choćby prowizorycznych dróg jej rozwoju, utraci ona swą pozycję wśród innych form artystycznej komunikacji. Zostanie całkowicie podporządkowana siłom medialnym i ekonomicznym, które – podległe innej niż literacka logice – osuszą jej źródła.  (...)
Podczas naszych spotkań poetki i poeci prezentują swoje rozważania na temat miejsca i roli poezji we współczesnym świecie. Czym dziś jest i czym może być poezja? Pytanie naiwne? Tylko na pozór. W naszym przekonaniu właśnie tak oczywiste kwestie mogą zmusić zarówno twórców, jak i czytelników do eksperymentalnego myślenia o roli poezji we współczesnym obiegu kulturowym.

Andrzej Sosnowski
Urodzony w 1959 roku. Poeta, tłumacz, anglista, pracownik redakcji „Literatury na Świecie”.
Zadebiutował w 1992 roku tomem poetyckim Życie na Korei. Opublikował m.in. zbiory poezji: Taxi (2003) Gdzie koniec tęczy nie dotyka ziemi (2005), Po tęczy (2007), poems (2010), Sylwetki i cienie (2012), Dom ran (2015). Jest także autorem tomów prozy poetyckiej: Nouvelles impressions d’Amérique (1994), Konwój. Opera (1999) oraz zbiorów tekstów krytycznych: „Najryzykowiej” (2007), Stare śpiewki (sześć godzin lekcyjnych o poezji) (2013).
Laureat wielu literackich nagród m.in. Nagrody Kościelskich (1997), Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius (2008), Nagrody Literackiej Gdynia (2013). Mieszka w Warszawie.

Darek Foks
Urodzony w 1966 roku. Poeta, prozaik, scenarzysta, redaktor działu prozy w miesięczniku literackim „Twórczość”.
Opublikował m.in. zbiory poetyckie: Wiersze o fryzjerach (1994), Misterny tren (1997), Ezra Pub (1998), Ustalenia z Maastricht (2006), Sigmund Freud Museum (2010), Liceum (2012), Rozmowy z głuchym psem (2013) i Tablet taty (2015). Jako prozaik jest autorem książek: Pizza weselna (2000), Mer Betlejem (2003), Co robi łączniczka (2005), Wielkanoc z tygrysem (2008), Kebab Meister (2012) i Susza (2014).
Laureat Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius (2014), którą otrzymał za całokształt twórczości. Mieszka w Skierniewicach.

Tom zebranych tekstów Haiku autorstwa Jadwigi Stańczakowej oprócz przypomnienia wydanych w latach 90., w niewielkim wówczas nakładzie, tomów Japońska wiśnia (1992) i Odwieczne drzewo (1995) zawiera niepublikowany, pochodzący z archiwum autorki, ostatni tom zapisów Kalejdoskop. Haiku europejskie.

Publikacji towarzyszy zestaw wybranych tekstów zapisanych alfabetem Braille’a.

Patron medialny: "Pochodnia" Magazyn Społeczny PZN

Jadwiga Stańczakowa (1919-1996) – pisarka, poetka, redaktorka pism dla osób niewidomych. Swoją twórczość literacką rozpoczęła cyklem felietonów radiowych. Debiutowała w 1979 roku tomem wierszy Niewidoma. Opublikowała także zbiory poetyckie: Magia niewidzenia (1984), Depresje i wróżby (1984), Na żywo (1987), Ziemia-kosmos (1990) oraz tomy prozy: Ślepak (1982), Przejścia (1986), Boicie się czarnego ptaka? (1989). Od młodości zmagała się z chorobą oczu, która doprowadziła ją do utraty wzroku. W 1952 roku została redaktorem naczelnym pisma dla osób ociemniałych „Pochodnia”, kierowała także kwartalnikiem „Niewidoma Kobieta”.

Jej spotkanie i przyjaźń z Mironem Białoszewskim należy do niezwykłych związków w historii polskiej literatury XX wieku. Dziennik we dwoje to ich wspólne zapisy codzienności. Na podstawie książki powstał scenariusz filmu Andrzeja Brańskiego Parę osób, mały czas (2005). Po śmierci Białoszewskiego zajęła się uporządkowaniem jego spuścizny literackiej i popularyzacją twórczości.