Poczytalność. Przygody literackie

Tom Poczytalność. Przygody literackie to wybór tekstów autorstwa Adama Wiedemanna poświęconych literaturze. W książce znalazły się zarówno dłuższe szkice, mające charakter szczegółowego omówienia (poświęcone np. twórczości Witolda Gombrowicza czy Mieczysława Piotrowskiego), jak i krótki recenzje, będące zapisem towarzyszącej lektury krytycznej dziejącym się tu i teraz zdarzeniom literackim (jest i Marcin Świetlicki, i Andrzej Sosnowski, ale i Witold Wirpsza, Czesław Miłosz czy Wisława Szymborska). Powstawały na przestrzeni wielu lat (1996–2015) i są zapisem autorskiej przygody ze współczesną literaturą polską.

 Posłuszność. Przygody muzyczne

Tom Posłuszność. Przygody muzyczne to wybór tekstów autorstwa Adama Wiedemanna poświęconych muzyce, powstałych na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat (1995–2015). To z jednej strony zbiór felietonów, recenzji i relacji z koncertów, pisanych przez znawcę, a z drugiej zapis doświadczenia i obcowania z dźwiękami „człowieka muzycznego”. Muzyka traktowana tu jest jako część życia, rzeczywistości i codzienności. Daje początek poważnej (choć nie do końca) refleksji, ale i wspomnieniom, towarzyskim spotkaniom czy zabawnym sytuacjom. To profesjonalne spojrzenia na muzykę, które profesjonalne być wcale nie chce, zastępując naukowy język muzykologii, językiem doświadczenia.

Serdecznie zapraszamy na spotkanie autorskie Jerzego Pluty oraz wrocławską promocję książki "Tysiąc pierdołek o pichceniu grochu z kapustą i kawiorem" do klubu PROZA Wrocławskiego Domu Literatury 10 maja 2016 o g. 18.00.

Spotkanie poprowadzi redaktor naczelny Wydawnictwa Warstwy Jarosław Borowiec.

"Tysiąc pierdołek" to zbiór krótkich form prozatorskich (opowiadania, opowiastki, zdania zasłyszane i podsłuchane itd., czyli tzw. małe narracje), który zawiera teksty drukowane przede wszystkim w latach 1995–2012 w autorskich zeszytach literackich Jerzego Pluty Przecinek oraz w latach 2013–2015 w dolnośląskim roczniku literackim Pomosty.

W tytule Pluta nieco ironicznie nawiązuje do znanego powszechnie wiersza z trzeciej części Dziadów Adama Mickiewicza (Opiewa tysiąc wierszy o sadzeniu grochu). „Pierdołka” to według autora zbioru nazwa gatunku literackiego, co prawda jeszcze nieuwzględnionego w słownikach terminów literackich, gatunku niezwykle popularnego w literaturze współczesnej (i w tej pisanej, i tej ustnej): to niby mało ważne historyjki, opowiastki i zasłyszane/podsłuchane zdania, które można czytać i dosłownie, i metaforycznie.

Zapraszamy na spotkanie!

Czarodziejskie trójkąty, Kolorowe koła i W pogoni za kwadratem – napisane przez Marię Terlikowską i zilustrowane oraz opracowane graficznie przez Stanisława  Zamecznika – to jedne z najwybitniejszych przykładów książek edukacyjnych dla  dzieci. Opublikowane po raz pierwszy ponad pół wieku temu, nie straciły niczego ze swojej uniwersalności i artystycznej rangi. Każda z nich funkcjonowała dotychczas jako oddzielna publikacja. Nie ingerując w ich indywidualny charakter, przypominamy je obecnie pod wspólnym tytułem Figury. Nowoczesność tych książek to kwestia nie tylko aktualności jednej z najstarszych nauk – geometrii, ale znakomity przykład twórczego i nowatorskiego spotkania dwojga autorów, którym udało się w niezwykły sposób ukazać naturalną obecność figur i kształtów w otaczającej nas rzeczywistości, oddać smak spostrzegawczości. Zbudowany tu za pomocą słów i obrazów świat zaledwie trzech figur staje się zaproszeniem do wielkiej przygody z wyobraźnią.

Maum. Dom duszy to polsko-koreański picture book autorstwa Heekyoung Kim z ilustracjami Iwony Chmielewskiej. Ta wyjątkowa książka obrazowa zdobyła prestiżową, międzynarodową nagrodę Bologna Ragazzi Award 2011. Jak możemy przeczytać w uzasadnieniu werdyktu jury: „Ta książka to krótki, elegancki poemat, rozbrzmiewający ciszą typową dla włoskich malarzy metafizycznych. […] Wszystko w tej całkowicie odmiennej, bezpretensjonalnej książce – od gestów, przez sny i wspomnienia, aż po zawarte w niej cytaty – przepojone jest specyficzną wizją świata. […] Książki jak ta nobilitują literaturę dziecięcą”.
Maum w języku koreańskim oznacza to, co składa się na duchowość człowieka: charakter, emocje, umysł, pamięć… Książka rozpoczyna się pytaniem: czym jest dusza? – i posługując się metaforą architektury domu, poszukuje odpowiedzi na jedno z uniwersalnych zagadnień naszego życia. Ten filozoficzny poemat i niezwykle spójny projekt artystyczny jest wyjątkowym dowodem na to, jak odległe kultury mogą porozumiewać się ze sobą na poziomie obrazu i kwestii duchowych.

Książka ukazuje się w Polsce w dniu inauguracji Światowej Stolicy Książki UNESCO 2016, objęta jest także patronatem honorowego Konsulatu Republiki Korei we Wrocławiu.

Premiera 22 kwietnia 2016 roku.

Zbiór krótkich form prozatorskich (opowiadania, opowiastki, zdania zasłyszane i podsłuchane itd., czyli tzw. małe narracje) zawiera teksty drukowane przede wszystkim w latach 1995–2012 w autorskich zeszytach literackich Jerzego Pluty Przecinek oraz w latach 2013–2015 w dolnośląskim roczniku literackim Pomosty.

W tytule Pluta nieco ironicznie nawiązuje do znanego powszechnie wiersza z trzeciej części Dziadów Adama Mickiewicza (Opiewa tysiąc wierszy o sadzeniu grochu). „Pierdołka” to według autora zbioru nazwa gatunku literackiego, co prawda jeszcze nieuwzględnionego w słownikach terminów literackich, gatunku niezwykle popularnego w literaturze współczesnej (i w tej pisanej, i tej ustnej): to niby mało ważne historyjki, opowiastki i zasłyszane/podsłuchane zdania, które można czytać i dosłownie, i metaforycznie.

Czytelnikom prostodusznym, wierzącym jedynie w proste prawdy („nawet w nocy czarne zawsze jest czarne, a białe białe”) nie polecamy lektury opowiadań w godzinach porannych, lecz zawsze wieczorem, najlepiej z kanapką z kawiorem z kapelana atlantyckiego.

Z wielką dumą i radością zawiadamiamy, że książka Iwony Chmielewskiej abc.de, wydana przez Wrocławskie Wydawnictwo Warstwy w maju 2015 roku, otrzymała nominację do prestiżowej nagrody Deutscher Jugendliteraturpreis 2016 w kategorii non-fiction. Nominacja została ogłoszona 17 marca 2016 roku na Targach Książki w Lipsku.

Deutscher Jugendliteraturpreis to najbardziej prestiżowa nagroda dla literatury dziecięcej i młodzieżowej w Niemczech, przyznawana nieprzerwanie od 1956 roku. Autorka i wydawca zostali docenieni przez Jury konkursu złożone z literaturoznawców i krytyków literackich, a abc.de wybrane spośród setek publikacji wydanych w ubiegłym roku w Niemczech (także licencyjnych). Nominowana książka będzie szeroko dyskutowana i promowana u naszych zachodnich sąsiadów aż do momentu ogłoszenia zwycięzcy. Poznamy go 21 października 2016 roku podczas Międzynarodowych Targów Książki we Frankfurcie.

Warto także podkreślić, że podczas tegorocznych Międzynarodowych Targów Książki dla Dzieci w Bolonii, które odbędą się w dniach 4–7 kwietnia 2016 roku, Niemcy będą gościem honorowym, a na stoisku Instytutu Książki zaprezentowana zostanie nie tylko nominowana publikacja, ale i inne wydawnictwa Warstw.

Ta nominacja to ważne wyróżnienie dla autorki Iwony Chmielewskiej i całego zespołu wydawnictwa. Jak podkreśla Jarosław Borowiec, redaktor naczelny Warstw: „Wydaniem tej książki chcieliśmy się wpisać w wielokulturową historię miasta, którego niemiecka tradycja przez dekady wypierana była ze świadomości mieszkańców, a przecież na stałe obecna jest w tkance miasta. abc.de to nie tylko wybitna książka artystyczna, ale także przykład książki uniwersalnej, rodzaj ›myślącego alfabetu‹, który wzbogacony o kontekst języka francuskiego, angielskiego i polskiego, jest jednocześnie opowieścią o naszej wspólnej europejskiej kulturze, historii i tożsamości”.

Jesteśmy dumni z docenienia tej ważnej książki wydanej we Wrocławiu podczas trwania Europejskiej Stolicy Kultury i – niebawem – Światowej Stolicy Książki UNESCO.

Zgłoszenie książki do konkursu było możliwe dzięki współpracy Wrocławskiego Wydawnictwa Warstwy z niemieckim wydawnictwem Gimpel Verlag.

Kąt widzenia to zapisy znakomitego krytyka literackiego i historyka literatury, które pochodzą głównie z jego autorskiej rubryki Notatki literackie prowadzonej na łamach miesięcznika „Odra”. Kilka z nich opublikowanych zostało w „Tygodniku Powszechnym”, „Kwartalniku Artystycznym” i „Nowych Książkach”, są tu także teksty dotąd niedrukowane. Najnowsza książka Jacka Łukasiewicza intryguje stroną formalną, teksty, które porządkuje chronologia, układają się tu zarówno w rodzaj literackiego dziennika, jak i w krytyczną powieść.

Jak możemy przeczytać w posłowiu do książki: „Nie jest to dziennik krytyka. Krytyk czyta systematycznie nowości, towarzyszy autorom, proponuje nowe kategoryzacje. Także kiedyś towarzyszyłem, ale autorzy, którym towarzyszyłem, poumierali albo się postarzeli. Dużo tu nekrologów. Ale są też poetyckie debiuty”. Ten niejednorodny gatunkowo zbiór tekstów z lat 2004–2015, na który złożyły się notatki, recenzje, wspomnienia, sylwetki oraz przypisy, układa się nie tylko w prywatną opowieść o samej literaturze, ale także o jej obecności w życiu publicznym i społecznym. Literacki świat oglądany jest tu nie tylko przez krytyka i wykładowcę akademickiego, ale także świadka historii i politycznych przemian. „Pisząc o książkach odnoszących się do tamtych czasów, o obrachunkach z okresem stalinowskim – pisałem o nich przed kilku laty jako o czymś w odczuciu społecznym jeszcze świeżym. Dziś czuję: to już tylko pamięć, tylko tradycja, wobec której mam pewną swobodę, która nie determinuje, ale żąda dokonywania wyborów”.

Premiera książki odbyła się 10 marca 2016 r. w klubie PROZA Wrocławskiego Domu Literatury.

Zapraszamy serdecznie na trwającą wystawę współczesnej polskiej ilustracji dla dzieci "Tu czy tam" do Zachęty Narodowej Galerii Sztuki, gdzie wśród prac artystów i artystek prezentowane są również ilustracje Iwony Chmielewskiej z książki „Oczy”.
Wystawa czynna jest od 20 lutego do 8 maja 2016.

Piszą Organizatorzy: Od blisko dekady polska ilustracja jest w okresie wielkiego rozkwitu. Obserwujemy to szczególnie na rynku książki dla dzieci. Wielu utalentowanych twórców oraz ich różnorodność i pomysłowość wsparta odwagą wydawców sprawiają, że mamy do wyboru coraz więcej wyjątkowych książek.

Wiemy, że czytanie dzieciom jest ważne. Ale czy mamy świadomość, że towarzyszący tekstowi obraz ma w sobie równie wielką siłę? A ilustrator, projektant graficzny książki jest twórcą równorzędnym autorowi tekstu?

Na wystawie przedstawiamy prace 14 ilustratorów i projektantów graficznych. Są wśród nich ci już rozpoznawalni w Polsce i na świecie, zdobywcy krajowych i międzynarodowych nagród. Są też tacy, w których dostrzegamy potencjał i liczymy na ich dalszy rozwój. Jednak każdy z nich traktuje dziecko jak partnera, jak wrażliwego czytelnika ich wizualnego języka. Każdy z nich opowiada obrazem swoją historię. Dzięki nim powstają książki, które są dla dzieci pierwszym kontaktem ze sztuką.

Składająca się z trzech części wystawa ma angażować najmłodszych widzów, pobudzać ich kreatywność, aby sami poczuli się jak artyści. W pierwszej części dzieci dowiedzą się, czym jest ilustracja oraz będą miały okazję sprawdzić się jako ilustratorzy. W drugiej— wejdą w świat książki, w którym Ilustracje stają się scenografią interaktywnego labiryntu. Trzecia część to wielka czytelnia, gdzie spotykamy się oko w oko z ilustratorami i ich dziełami. Dzieci zwiedzające wystawę będą mogły skorzystać z kreatywnego zeszytu z zadaniami, dzięki którym utrwalą wiedzę o ilustracji i odkryją ukryte tajemnice wystawy.

Wystawie towarzyszy bogaty program warsztatów skierowany zarówno do dzieci, jaki i dorosłych. Przedstawiamy w nim koncepcję książki obrazkowej oraz jej wielki potencjał edukacyjny.

Artyści: Edgar Bąk, Maciek Blaźniak, Katarzyna Bogucka, Iwona Chmielewska, Agata Dudek, Emilia Dziubak, Małgorzata Gurowska, Monika Hanulak, Marta Ignerska, Agata Królak, Patryk Mogilnicki, Anna Niemierko, Ola Płocińska, Dawid Ryski.
Współorganizator: Instytut Książki
Kuratorki: Magda Kłos-Podsiadło, Ewa Solarz

Zapraszamy!

Iwona Chmielewska to bez wątpienia jedna z najwybitniejszych autorek książek obrazowych. Jej publikacje, w których istotną rolę odgrywa kunsztownie skonstruowana narracja wizualna, zostały nagrodzone wieloma prestiżowymi wyróżnieniami. Książka Oczy otrzymała Bologna Ragazzi Award 2013, nazywaną „ilustratorskim Oscarem", wyróżnienie w Konkursie PTWK Najpiękniejsze Książki Roku 2014 oraz wpisana została na Listę Skarbów Muzeum Książki Dziecięcej 2014.

Oczy ukazały się w Polsce nakładem naszego wydawnictwa w 2014 roku,  a teraz oddajemy w Państwa ręce drugie wydanie tego arcydzieła.

Oczy to nie tylko opowieść o darze widzenia w świecie poznawanym i oswajanym za pomocą zmysłów, ale także o jego braku, ułomności spojrzenia i jego niewystarczalności. Z werdyktu jury Bologna Ragazzi Award: "W Oczach Iwona Chmielewska częstuje czytelnika szerokim wachlarzem obiektów do wyboru do koloru. [...] Dostajemy detale, skrawki, przebłyski prawdziwego życia, przedmiotów i zwierząt, przy czym nie otrzymujemy żadnego wizualnego kodu, przy pomocy którego są one ze sobą powiązane. W ten sposób książka zmusza czytelnika do refleksji, każe myśleć w kategoriach porównań i zestawień. Ale przede wszystkim tworzy nierozłączne powiązanie między spojrzeniem i myśleniem - między naszym zdziwieniem, które wyrasta z uczenia się patrzenia na nowo, a zadowoleniem płynącym z wiedzy. To bardzo nowatorska książka, pełna elegancji wypływającej z eksperymentu odważnego myślenia - a jednocześnie książka jasna, delikatna, w której spojrzenie staje się drogą do duszy i głębszego, bardziej intensywnego rozumienia ducha humanitas." (za: culture.pl)

Z radością zawiadamiamy, że Karol Banach jako autor ilustracji do Bajek Erny Rosenstein otrzymał wyróżnienie graficzne w prestiżowym konkursie Polskiej Sekcji IBBY – „Książka Roku 2015”.

Karol Banach jest przedstawicielem młodego pokolenia polskiej ilustracji, związanym z Wydziałem Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Poza ilustracjami prasowymi i książkowymi zajmuje się także plakatem oraz projektowaniem graficznym. www.karolbanach.com

„Książka Roku” to konkurs, którego celem, zgodnie ze statutem międzynarodowego stowarzyszenia IBBY, jest promocja wartościowej literacko i artystycznie książki dla dzieci. Nagradzani są współcześnie żyjący rodzimi twórcy. Polska edycja konkursu to odpowiednik podobnych, realizowanych przez narodowe sekcje IBBY.

Premierowe spotkanie wokół książki Jadwigi Stańczakowej Dziennik we dwoje odbyło się w ramach cyklu "Zaczytani w kinie" we wrocławskim Kinie Nowe Horyzonty 4 grudnia 2015, piątek, g. 19.00. Po spotkaniu z rodziną autorki, Anną i Tadeuszem Sobolewskimi, oraz z Adamem Poprawą odbyła się projekcja filmu Parę osób, mały czas (2005) z Krystyną Jandą i Andrzejem Hudziakiem w rolach głównych. Spotkanie poprowadził Jan Pelczar.

Cykl "Zaczytani w kinie" skierowany jest do widzów, którzy cenią zarówno ambitne kino, jak i dobrą książkę. Kino gości autorów literatury faktu, dziennikarzy, filmoznawców, kulturoznawców, krytyków filmowych i fotografów. Autorzy opowiadają o kulisach powstawania swoich reportaży, towarzyszą im dokumentacje fotograficzne i filmowe. Nieodłącznym elementem każdego spotkania jest projekcja filmu dokumentalnego lub filmu wybranego przez samego autora książki.
Tym razem zaprezentowany zostanie dziennik Jadwigi Stańczakowej i Mirona Białoszewskiego wraz z filmem, którego scenariusz powstał na podstawie książki.

Jadwiga Stańczakowa, niewidoma poetka, zaczęła prowadzić swój dziennik z inspiracji Mirona Białoszewskiego, z którym łączyła ją przyjaźń, i który był dla niej autorytetem oraz literackim wzorem. Białoszewski dziennik nie tylko zadał, ale także dopowiadał i uzupełniał. "Dziennik mój Mirona bawił. Traktował go jako rozrywkę. Szczególnie lubił sprawy "babskie" i "ślepackie" - moje spacery z białą laską, kawiarnie z przewodniczkami, zakupy. Przy głośnym czytaniu ponosił go temperament. Dopisywał swoje kwestie, dodawał opisy czyjegoś wyglądu czy zachowania, opuszczone "numery" z wtorków, a nawet historie z własnej przeszłości" - pisze we wstępie Jadwiga Stańczakowa.
Przygotowane przez Wydawnictwo Warstwy nowe wydanie Dziennika we dwoje zawiera pełne opracowanie tekstu wraz z przypisami i obszernym posłowiem, a także zostało wzbogacone o film Parę osób, mały czas (2005) w reżyserii Andrzeja Barańskiego. Ekranizacja została uhonorowana licznymi nagrodami filmowymi.

Wydarzenie na FB

Wydarzenie na stronie Kina Nowe Horyzonty

Jadwiga Stańczakowa (1919–1996) – niewidoma poetka, autorka tomów poetyckich i krótkich opowiadań zaczęła prowadzić swój dziennik z inspiracji Mirona Białoszewskiego, z którym łączyła ją przyjaźń, i który był dla niej autorytetem oraz literackim wzorem.
Białoszewski dziennik nie tylko zadał, ale także dopowiadał i uzupełniał. "Dziennik mój Mirona bawił. Traktował go jako rozrywkę. Szczególnie lubił sprawy „babskie” i „ślepackie” – moje spacery z białą laską, kawiarnie z przewodniczkami, zakupy. Przy głośnym czytaniu ponosił go temperament. Dopisywał swoje kwestie, dodawał opisy czyjegoś wyglądu czy zachowania, opuszczone „numery” z wtorków, a nawet historie z własnej przeszłości" – pisze we wstępie Jadwiga Stańczakowa.
Samo pisanie dziennika było dla autorki także formą terapii, jako pomoc w radzeniu sobie z depresją. Białoszewski jest niewątpliwie inspiracją obejmującego lata 1975–1978 Dziennika we dwoje, ale Stańczakowa wypracowała tu własny i oryginalny styl, którego literackie walory są niezaprzeczalne.

Fragmenty dziennika zostały zaprezentowane publicznie po raz pierwszy w audycji radiowej w 1985 roku, a w latach 1992–1994 ukazały się w niewielkim nakładzie jego dwa tomy, co sprawiło, że książka przez ostatnie kilkadziesiąt lat była białym krukiem.
Przygotowane przez Wydawnictwo Warstwy nowe wydanie Dziennika we dwoje zawiera pełne opracowanie tekstu wraz z przypisami i obszernym posłowiem, a także zostało wzbogacone o film Parę osób, mały czas (2005) w reżyserii Andrzeja Barańskiego z Krystyną Jandą i Andrzejem Hudziakiem w rolach głównych.
Scenariusz filmu powstał na podstawie dziennika, a sama ekranizacja została uhonorowana licznymi nagrodami filmowymi.

Publikację Dziennika we dwoje poprzedziło wydanie tomu zbierającego zapisy Haiku Jadwigi Stańczakowej, a w przygotowaniu znajduje się także obszerny wybór wierszy autorki.

Felietony Ewy Szumańskiej to wybór tekstów publikowanych na łamach „Tygodnika Powszechnego” w latach 1982-2010, także tych, które zostały zdjęte przez cenzurę i ukazały się w prasie drugiego obiegu.

Pisarka, podróżniczka i satyryczka, legendarna „Młoda Lekarka”, zmuszona do odejścia z Polskiego Radia po wprowadzeniu stanu wojennego, zaczęła współpracować z „Tygodnikiem Powszechnym” w latach 80., by przez kolejne trzydzieści lat komentować to, jak zmienia się świat, ludzie wokół niej oraz ona sama. Ostatni felieton, w którym Ewa Szumańska pożegnała się z czytelnikami, opublikowała w październiku 2010 roku – pół roku przed śmiercią.

Tematyka felietonów jest różnorodna. Szumańska pisała przede wszystkim o bieżących wydarzeniach w kraju i na świecie, o ukochanym Wrocławiu. Znalazło się także miejsce na wspomnienia z podróży do krajów afrykańskich, przy tym często pod osłoną afrykańskich doświadczeń autorka przekazywała analizę aktualnej sytuacji politycznej i społecznej w Polsce, którą wnikliwi czytelnicy odczytywali bezbłędnie. Każdy tekst zawierał jakąś niezgodę na panujący system polityczny.
Felietony z lat późniejszych opisują polskie meandry transformacji politycznej i społecznej, są trafną analizą współczesnych mediów, krytyką polityków za karykaturalny język, brak kultury i inne przywary. Szumańska w swych tekstach w  humorystyczny sposób wytyka także wady współczesnego społeczeństwa – próżność, podążanie za modą, konsumpcjonizm. Zwykłe problemy dnia codziennego stają się punktem wyjścia do rozważań nad losem ludzkości, relacją człowieka z Bogiem czy starością i śmiercią.

W książce zawarta jest także obszerna sylwetka Ewy Szumańskiej pióra Anny Matei.

Eksperymentalna powieść Andrzeja Falkiewicza, jednego z najoryginalniejszych krytyków literackich i myślicieli, wydana została po raz pierwszy w 1998 roku.

Proza ambiwalentna, trudna do przyporządkowania gatunkowego, nazywana zbeletryzowanym, „ufikcyjnionym” esejem, traktatem metafizycznym, powieścią w listach, czy też wpisującym się w tradycję (neo)awangardy utworem autotematycznym.

Ledwie mrok to opowieść młodej, początkującej aktorki, która ulega wypadkowi i dla której pobyt w szpitalu i rehabilitacja stają się przede wszystkim doświadczeniem wywłaszczenia z własnego ciała. Po powrocie do domu, niejako buntując się wobec poczucia utraty, powołuje się na rzekome zalecenie lekarskie i nakazuje obłożyć gipsem nogi, by przez następne miesiące odgrywać komedię przed bliskimi osobami, które jej doglądają. Skupia się na ciele i ogranicza zewnętrzne kontakty, zagłębia się w opis kalectw, namiętne poetyzowanie cielesnych doznań (poetyckie „mantry”), rozwiązłość i śmiałość doświadczeń erotycznych, prowadzi także korespondencję z filozofem i krytykiem.

Ledwie mrok – jak pisze Karol Maliszewski, przyznający się do fascynacji książką Falkiewicza – jest „zakorzenionym eksperymentem, doniosłym, idącym w głąb przyszłej historii literatury, wybrykiem, ekscesem dla wielu przeczuwających znoszenie starych form kulturowych przez to, co dopytuje dopiero o możliwości innego wyrażania i wyrazu”.
To proza dążąca do przekroczenia normy językowej, gdzie gwałt na języku staje się reakcją na gwałt na ciele. To owoc pragnienia Andrzeja Falkiewicza, by stworzyć alternatywny język nowej humanistyki.

Andrzej Falkiewicz
Urodzony w 1929 roku. Krytyk literacki i teatralny, filozof kultury i eseista. Studiował fizykę na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Poznańskiego i ekonomię w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu. Pracował jako kierownik literacki w wielu teatrach, m.in.: w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym (do 1967), Teatrze Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu (1968–1970, 1973–1984) i w Teatrze Polskim we Wrocławiu (1990–1995).  W latach 1973–1976 był także członkiem redakcji miesięcznika „Odra”. Opublikował m.in.: Polski kosmos. 10 esejów przy Gombrowiczu (1981), Takim ściegiem (1991), Ta chwila (2013). Zmarł w 2010 roku w Puszczykowie.

Wśród nagrodzonych książek w 7. edycji Konkursu Literatury Dziecięcej organizowanego przez Muzeum Książki Dziecięcej w Warszawie jest nasza publikacja  – wyróżnienie przyznano Iwonie Chmielewskiej za książkę autorską „Oczy”.

Z uzasadnienia jury: Jest to książka poruszająca, przemyślana, starannie zakomponowana, budząca emocje i zmuszająca do refleksji. Z każdej jej strony patrzą na nas oczy: uważne, przenikliwe, ciekawe, szeroko otwarte, pełne namysłu, rozmarzone. A wszystkie skrywają tajemnicę, którą poznajemy po odwróceniu karty. Nie jest to jednak rzecz wyłącznie o afirmacji wzroku, bo nie wszystkim dany jest dar widzenia – niektórzy z konieczności postrzegają świat innymi zmysłami, równie głęboko, równie mocno.
Piękno tej książki tkwi nie tylko w jej przesłaniu, ale także w niej samej, jako doskonałym dziele słowno-graficznym.

O Konkursie:
Konkurs Literatury Dziecięcej odbywa się rokrocznie od 2008 roku. Jego jury składa się z pracowników Muzeum Książki Dziecięcej, z przewodniczącą Ewą Grudą. Jury ocenia przede wszystkim tekst literacki. Wyjątek stanowią książki autorskie, książki obrazkowe oraz książki, w których zdaniem jurorów nie da się oddzielić tekstu od ilustracji, bo stanowią spójną, nierozerwalną całość. Ilustracje muszą jednak reprezentować wysoki poziom artystyczny i podkreślać walory tekstu. Nagrodzone i wyróżnione książki trafiają na Listę Skarbów Muzeum Książki Dziecięcej.

HONKY to artystyczna książka Piotra Skiby, wrocławskiego twórcy, który od kilku lat konsekwentnie studiuje problem agresji, niepokoju i emocji, które budzi w nas inność.
Publikacja przedstawia artystę oraz jego ostatnie projekty, które prezentowane były między innymi w Muzeum Współczesnym Wrocław (Vulgar Display of Power, 21.11.13–5.01.14) oraz w Whitebox Art Center w Nowym Jorku (HONKY, czerwiec 2014).
W HONKY znalazły się teksty Doroty Czerner, Piotra Stasiowskiego i Dariusa Jamesa, które omawiając twórczość artysty, między innymi poruszają problematykę wciąż mało w Polsce dyskutowanego tematu bezdomności oraz rasizmu, przyglądając się ich konsekwencjom społecznych i emocjonalnym.
Książka wydana została w koedycji Muzeum Współczesnego Wrocław oraz Wrocławskiego Wydawnictwa Warstwy.

Piotr Skiba
Urodzony w 1980 roku. Artysta wizualny. Tworzy filmy, obiekty i instalacje. W swoich realizacjach często porusza tematykę wykluczeń, rasowej nietolerancji i alienacji społecznej. Jest autorem m.in. filmów i obiektów Man, that negro stole my show! oraz V.D.O.P składających się na wystawy Vulgar Display Of Power (Muzeum Współczesne Wrocław, 2013) i HONKY (Whitebox Art Center, Nowy Jork, 2014). Od 2014 roku jest wykładowcą w Akademii Sztuki w Szczecinie. Mieszka i pracuje we Wrocławiu.

18 czerwca 2015 w Kinie Nowe Horyzonty odbyło się spotkanie poświęcone osobie i twórczości Eugeniusza Geta-Stankiewicza, legendzie artystycznego Wrocławia, oraz premiera monograficznego albumu „GET Eugeniusza Stankiewicza” autorstwa Mirosława Ratajczaka.
Wśród zaproszonych gości byli Jan Aleksiun, Barbara Idzikowska, Mirosław Ratajczak i Janusz Stankiewicz.

Patronat medialny nad wydarzeniem objęli: Gazeta Wrocławska, Radio Wrocław, Miesięcznik Odra.

Dziękujemy wszystkim obecnym za liczne przybycie. Kolejne publikacje przypominające twórczość Geta-Stankiewicza przed nami.

Eugeniusz Get-Stankiewicz był jednym z najoryginalniejszych artystów w historii polskiej sztuki powojennej, godzącym z powodzeniem status outsidera z popularnością, która we Wrocławiu – mieście w którym mieszkał i pracował od początku lat sześćdziesiątych – przybrała wręcz postać legendy. Książka Mirosława Ratajczaka, krytyka towarzyszącego twórczości Geta przez niemal cztery dekady, prezentuje całościowy dorobek artysty. To krytyczny esej ilustrowany obszernym wyborem reprezentatywnych prac Geta, od juweniliów po dzieła ostatnie.

Najnowsza książka Iwony Chmielewskiej, o tajemniczym i intrygującym tytule abc.de, to ukłon oddany kulturze niemieckiej, a zarazem opowieść o europejskiej historii i tożsamości. Ten „myślący alfabet” wzbogacony o kontekst języka francuskiego, angielskiego i polskiego tworzy wyjątkowy projekt artystyczny. To publikacja uniwersalna i otwarta w swojej narracji, adresowana do czytelników w każdym wieku.

Książka nieprzypadkowo wydana zostaje we Wrocławiu – mieście o wielokulturowej tradycji, którego niemiecka historia, przez dekady wypierana ze świadomości mieszkańców, jest przecież na stałe obecna w tkance miasta.

Premiera książki miała miejsce na 6. Targach Książki Dla Dzieci i Młodzieży DOBRE STRONY we Wrocławiu 31 maja 2015 r.

Patronat medialny nad książką objęły Ryms oraz Czas Dzieci

Wstęp autorki:
Regelinda – uśmiechnięta Polka z katedry w Naumburgu. Znajdziecie ją w tej książce.
Jako Polka też uśmiecham się do nie tak obcego mi języka i bliskiej mi kultury.
Dużo zawdzięczam mojej babci Huldzie Jaeger, która uczyła mnie niemieckich wierszyków i śpiewała do snu Stille Nacht, nie tylko zimą. Była prostą łódzką tkaczką, ale ją też znajdziecie w tej książce. Babciu, chyba się tego nie spodziewałaś.
Iwona Chmielewska

Iwona Chmielewska – jedna z najwybitniejszych autorek książek obrazkowych. Jej publikacje zostały nagrodzone wieloma prestiżowymi nagrodami, w tym Bologna Ragazzi Award 2011 i 2013. Ostatnio wydała W kieszonce (2015) i Czarownicę (2015). Mieszka i pracuje w Toruniu.

Po kilkudziesięciu latach od pierwszego wydania przypominamy zabawną bajkę O zajączku, który… nie umiał zliczyć do trzech autorstwa Ludwika Górskiego, znakomitego satyryka, autora słuchowisk radiowych, przez lata związanego z Polskim Radiem.

Tę pełną humoru i przygód opowieść o krnąbrnym zajączku, który pragnie dotrzeć do pola pietruszek i wciąż gubi drogę, zilustrował Mieczysław Piotrowski – jeden z wybitnych przedstawicieli polskiej szkoły ilustracji.

To nie tylko zabawna i kształcąca opowieść dla najmłodszych czytelników, ale także znakomita książka artystyczna.

Patronat medialny nad książką objęły: Ryms oraz Czas Dzieci

Pracownia Poetycka Silesius to projekt artystyczny związany z przyznawaną przez Miasto Wrocław Nagrodą Poetycką Silesius. Koordynatorzy Pracowni Anna Kałuża i juror nagrody „Silesius” Grzegorz Jankowicz zaprosili nominowanych lub nagrodzonych w konkursie poetów do napisania i publicznego wygłoszenia wykładów pod wspólnym tytułem: "Czym jest poezja dziś?"
Gośćmi pierwszego, ubiegłorocznego spotkania byli Darek Foks i Andrzej Sosnowski. Pierwszy numer zeszytów Pracowni Poetyckiej Silesius prezentuje ich wystąpienia.

Ze wstępu Koordynatorów Pracowni:
Poezja nie musi być głosem dobiegającym z samotni, głosem wyczekującym na muzy, a pracownia – pustelnią lub rajskim ogrodem. Zastanawiając się nad możliwościami dzisiejszego wiersza, przyglądając się współczesnym koncepcjom poezji (formułowanym przez samych twórców), chcemy stworzyć warunki komunikacyjne i społeczne, w których wiersz niejako uzbroi się do walki z hegemonicznymi siłami współczesnego świata. Bez określenia roli, jaką poezja może odegrać w gwałtownie zmieniającej się kulturze, bez zarysowania choćby prowizorycznych dróg jej rozwoju, utraci ona swą pozycję wśród innych form artystycznej komunikacji. Zostanie całkowicie podporządkowana siłom medialnym i ekonomicznym, które – podległe innej niż literacka logice – osuszą jej źródła.  (...)
Podczas naszych spotkań poetki i poeci prezentują swoje rozważania na temat miejsca i roli poezji we współczesnym świecie. Czym dziś jest i czym może być poezja? Pytanie naiwne? Tylko na pozór. W naszym przekonaniu właśnie tak oczywiste kwestie mogą zmusić zarówno twórców, jak i czytelników do eksperymentalnego myślenia o roli poezji we współczesnym obiegu kulturowym.

Andrzej Sosnowski
Urodzony w 1959 roku. Poeta, tłumacz, anglista, pracownik redakcji „Literatury na Świecie”.
Zadebiutował w 1992 roku tomem poetyckim Życie na Korei. Opublikował m.in. zbiory poezji: Taxi (2003) Gdzie koniec tęczy nie dotyka ziemi (2005), Po tęczy (2007), poems (2010), Sylwetki i cienie (2012), Dom ran (2015). Jest także autorem tomów prozy poetyckiej: Nouvelles impressions d’Amérique (1994), Konwój. Opera (1999) oraz zbiorów tekstów krytycznych: „Najryzykowiej” (2007), Stare śpiewki (sześć godzin lekcyjnych o poezji) (2013).
Laureat wielu literackich nagród m.in. Nagrody Kościelskich (1997), Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius (2008), Nagrody Literackiej Gdynia (2013). Mieszka w Warszawie.

Darek Foks
Urodzony w 1966 roku. Poeta, prozaik, scenarzysta, redaktor działu prozy w miesięczniku literackim „Twórczość”.
Opublikował m.in. zbiory poetyckie: Wiersze o fryzjerach (1994), Misterny tren (1997), Ezra Pub (1998), Ustalenia z Maastricht (2006), Sigmund Freud Museum (2010), Liceum (2012), Rozmowy z głuchym psem (2013) i Tablet taty (2015). Jako prozaik jest autorem książek: Pizza weselna (2000), Mer Betlejem (2003), Co robi łączniczka (2005), Wielkanoc z tygrysem (2008), Kebab Meister (2012) i Susza (2014).
Laureat Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius (2014), którą otrzymał za całokształt twórczości. Mieszka w Skierniewicach.

Z radością i dumą informujemy, że nasze publikacje zostały wyróżnione i nagrodzone 55. Konkursie Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek „Najpiękniejsze Książki Roku 2014”.

Nagrodę główną w kategorii „Literatura piękna” otrzymała publikacja Wiersze przeczytane Tadeusza Różewicza. Autorem projektu graficznego i składu jest Ryszard Bienert.

W kategorii „Książka dla dzieci i młodzieży” wyróżnienie otrzymały:
Oczy Iwony Chmielewskiej z ilustracjami autorki i w opracowaniu graficznym Radka Stańca
oraz
Fruwajka Piotra Sommera z projektem graficznym Tomasza Frycza i Marcina Wichy.

Wręczenie nagród odbyło się podczas 6. Warszawskich Targów Książki 14 maja 2015.

Autorce i autorom książek oraz projektów graficznych serdecznie gratulujemy!

Tom zebranych tekstów Haiku autorstwa Jadwigi Stańczakowej oprócz przypomnienia wydanych w latach 90., w niewielkim wówczas nakładzie, tomów Japońska wiśnia (1992) i Odwieczne drzewo (1995) zawiera niepublikowany, pochodzący z archiwum autorki, ostatni tom zapisów Kalejdoskop. Haiku europejskie.

Publikacji towarzyszy zestaw wybranych tekstów zapisanych alfabetem Braille’a.

Patron medialny: "Pochodnia" Magazyn Społeczny PZN

Jadwiga Stańczakowa (1919-1996) – pisarka, poetka, redaktorka pism dla osób niewidomych. Swoją twórczość literacką rozpoczęła cyklem felietonów radiowych. Debiutowała w 1979 roku tomem wierszy Niewidoma. Opublikowała także zbiory poetyckie: Magia niewidzenia (1984), Depresje i wróżby (1984), Na żywo (1987), Ziemia-kosmos (1990) oraz tomy prozy: Ślepak (1982), Przejścia (1986), Boicie się czarnego ptaka? (1989). Od młodości zmagała się z chorobą oczu, która doprowadziła ją do utraty wzroku. W 1952 roku została redaktorem naczelnym pisma dla osób ociemniałych „Pochodnia”, kierowała także kwartalnikiem „Niewidoma Kobieta”.

Jej spotkanie i przyjaźń z Mironem Białoszewskim należy do niezwykłych związków w historii polskiej literatury XX wieku. Dziennik we dwoje to ich wspólne zapisy codzienności. Na podstawie książki powstał scenariusz filmu Andrzeja Brańskiego Parę osób, mały czas (2005). Po śmierci Białoszewskiego zajęła się uporządkowaniem jego spuścizny literackiej i popularyzacją twórczości.

10 kwietnia 2015 r. w Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN w Warszawie odbyło się spotkanie  poświęcone twórczości literackiej Erny Rosenstein, malarki, rysowniczki i poetki, wybitnej przedstawicielki surrealizmu.
Punktem wyjścia do rozmowy były odnalezione w archiwum domowym artystki i wydane przez  Warstwy bajki, które Erna Rosenstein pisała w latach 50. i 60. z myślą o swoim synu.
W dyskusji udział wzięli: Ewa Gruda, krytyczka literacka, kierowniczka Muzeum Książki Dziecięcej, Dorota Jarecka, krytyczka sztuki, dziennikarka oraz Piotr Matywiecki, poeta, krytyk literacki, eseista. Spotkanie poprowadził Jarosław Borowiec. Wśród osób obecnych na sali był także Adam Sandauer, syn Erny Rosenstein i Artura Sandauera.

Rozmowa o Ernie Rosenstein podejmowała różne aspekty jej życia i twórczości. Artystka należała do Grupy Krakowskiej – środowiska twórców wielu dziedzin, stąd w tekstach Bajek prezentowanych podczas spotkania rozpoznać można było wielką malarkę i wielką poetkę. Obecna w tekstach wieloznaczność, niedopowiedzenie, obrazy z pogranicza jawy i snu, pełne grozy pejzaże ruin, czy obecność Chaplina – tragikomicznego bohatera awangardy – są tego przykładem. Podkreślono równocześnie, że cała twórczość Erny Rosenstein, intymna i kameralna, buduje się na napięciu pomiędzy genezyjskością a Zagładą. Stwarzanie świata od nowa, tworzenie czegoś z niczego, wobec pustki, jest gestem twórczym artystki.

Odsłuchać rozmowę można tutaj (audio)